Baki, otuzlu yaşlarının başında, yaşamın kıyısında sessizce duran bir adamdı. Hayatını kimsesizlerin son yolculuğuna hazırlayan bir gassal olarak sürdürüyor, çoğu zaman toplumun dışına ittiği bu insanlarla kurduğu ilişki, kendi yalnızlığını pekiştiriyordu. Ancak her cenaze, Baki için bir uyanış çağrısıydı; onlar gibi sessizce, kimsesizce kaybolmamak için bir dürtü. Bu derin farkındalık, Baki'nin hayatını kökten değiştirmeye karar vermesine neden oldu.
İlk adımı, uzak durduğu ne varsa onlara yaklaşmak oldu: Sosyalleşmek, toplumun bir parçası olmak, insanların arasına karışmak… Başlangıçta tuhaf ve zor gelen bu deneyimler, kısa sürede Baki'ye otuz yıl boyunca kaçtığı şeylerin aslında ne kadar anlamsız olduğunu gösterdi. Kahkahaların, sohbetlerin, paylaşımların büyülü dünyası, yalnızlık zırhını yavaş yavaş parçalıyordu.
Ancak bu dönüşümün ardında yatan asıl neden, Baki'yi derinden etkileyen bir arayıştı: Kendisini son yolculuğuna hazırlayacak birini bulmak. Bu tuhaf arayış, Baki'yi geçmişindeki büyük travmalarla yüzleşmeye itti. Yıllardır bilinçaltına ittiği acılar, korkular ve kaygılar su yüzüne çıktı.
Her anı yeniden izlerken, Baki'nin tüm bu kaygılarının kökeninde derin bir ölüm korkusu yattığını anlaması uzun sürmedi. Kendisi de ölümlüydü ve bir gün kendisi için de bir gassal gerekecekti. Bu kabulleniş, onun kaygılarını dindirmek yerine, yaşamın değerini ve her anın ne kadar tabii olduğunu daha da iyi anlamasını sağladı. Baki, artık ölümden kaçmıyor, hayatı kucaklıyordu. Belki de bu, bir gassalın dönüşüm hikayesinden çok, hayatın kendisiyle barışmanın, varoluşun en temel gerçeğini kabullenmenin ve bu sayede gerçek anlamda yaşamanın hikayesiydi.